راضیه کارآمد - دانشجوی دکترای زبان وادبیات عرب دانشگاه حکیم سبزواری

تعلیم انتقال دانسته های عالم به متعلم است وآموزش وپرورش یبانگررابطه ی تعاملی میان معلم وشاگرد است.هدف تربیت رشد دادن وشکوفایی همه قابلیت ها وتوانایی های بالقوه انسان است که همه عوامل موجود درمحیط به نحوی برفردتاثیرمی گذارد وبه صورت رسمی وغیررسمی انجام می گیرد که حکومت درچگونگی آن دخیل است. آموزش وپرورش می خواهد افراد جامعه طبق الگوی اعتقادات وارزشهای فرهنگی ودینی واجتماعی وسیاسی مورد قبول حکومت بار آیدوهدف غایی آن کمال انسان وقرب الهی وحرکت وهدایت آدمی درصراط مستقیم پرستش پروردگار است. تربیت اسلامی فرایند مقدسی است که در آن فرد تربیت شده جزمعبود یکتا را نمی پرستد و درجهت رضای اوعمل می کند وهمه ی استعدادهای فطری وی به طورمتوازن درجهت کمال حقیقی رشد می کند وبین درون وبیرون فرد تعادل به وجود میآید.اعتقاد به جدایی آموزش وپرورش به نظریه جدایی تن و روان آدمی برمی گردد که به دوگرایی یا ثنویت معروف است که فلسفه ی جدیدآموزش وپرورش به آن اعتقاد ندارد ونسبت بین آموزش وپرورش وتعلیم وتربیت تلازماست.هرچندتعلیم وتربیت ازجهت مفهومی متفاوت وجدای ازهم هستند،اما درمقام عمل ،این دوبه هم آمیخته ومنطبق برهم هستند.درهم آمیختگی تعلیم وتربیت ازآن جهت است که نه هیچ تعلیم وآموزشی بدون تربیت محقق می شودونه هیچ تربیتی بدون تعلیم امکان پذیراست.این نوشتار به روش توصیفی تحلیلی به ویژگی های تربیت دینی و رابطه آموزش وپرورش می پردازد.

آموزش وپرورش ، تعلیم وتربیت،تربیت دینی ، تقدم وتاخر