بررسی تحلیلی جایگاه مرجان در زبان و ادبیات فارسی

زبان و ادبیات فارسی دنیایی پر راز و رمز است که با وجود تحقیق و تفحصهای فراوان هنوز هم میتوان از ژرفای اقیانوس بیکرانش گهرهای فراوان صید نمود. یکی از گستردهترین و پیچیدهترین موارد تحقیقی آن، بررسی واژگان ازجنبههای گوناگون معنایی، کاربردی و زبانشناسی است. از جمله مواردی که در شعر شاعران پارسیگو مطرح میشود، استفاده از عناصر طبیعی چون کوه، خورشید، دریا و سنگها و ... است. سنگ به عنوان عنصری مهم، از ابتدای خلقت آدمیدر زندگی انسان، نقش بسزایی داشتهاست. مرجان، سنگی قیمتی است با خصوصیات خاص خود که همواره در شعر فارسی،مورد توجه قرار گرفتهاست. در این مقاله که با استفاده از روش کتابخانهای، فیشبرداری از شواهد و تجزیه و تحلیل آن انجام شده؛ با استناد به دیوان اشعار شاعران مختلف و تکیه بر شواهد شعری، جایگاه ویژه مرجان، از جنبههای گوناگونمعنایی و ادبی، در زبان و ادبیات فارسی، مورد تحلیل و بررسی قرار گرفتهاست. از یافتههای این پژوهش میتوان به مواردی اشاره کرد از جمله: مرجان در ادبیات فارسی، گوهری ارزشمند است که علاوه بر جنبه تزیینی و زینتی، در درمان بیماری- های روحی و جسمی، از آن استفاده میشده و در شعر فارسی، بیشتر نماد لب معشوق بوده و شاعران، صفاتی انسانی چون پاکی، بلندنظری و... را بدان نسبت داده و با دیدی مثبت بدان نگریستهاند.

کلیدواژه ها:

سنگ ، جواهر ، مرجان ، شعر ، زبان و ادبیات فارسی