فانوس خیال نخستین تجربههای نمایشنامه نویسی در ایران

یکی از انواع ادبی )ژانر( که در روزگار پرآشوب مشروطه پدید آمد، نمایش و نمایشنامهنویسی بود. این نوع ادبی جدید که در اساس با نمایشهای سنتی مانند: نقالی، سایهبازی، روحوضی و ... متفاوت مینمود، محصول معنوی آشنایی ایرانیانی چون میرزا فتحعلیخان آخوندزاده، میرزاآقا تبریزی و ... با ادب غرب بود. شاید بتوان گفت، یکی از انگیزههای اصلی ظهور و رواج نمایشنامه به سبک جدید و مدرن در ایران عصر مشروطه، مردمی شدن شعر و ادب باشد و تیاتر هم دراین میان به علت پیوند مستقیم و رو در رو با تودهها و بیان مشکلات و آرزوها، ترویج اندیشههای جدید مدنی و مبارزه باخرافات و اوهام، در به ثمر نشستن انقلاب و ادب مردمی مشروطه نقش بسزایی داشت.روش کار ، مطالعه نمایشنامه ها و زندگی نویسندگان آنها و بررسی تاریخ مشروطه و مطالعه این نوع از نمایشنامه ها در بستر تاریخی و اجتماعیشان است وهدف از این پزوهش بررسی و تحلیل نخستین نمونه های از نمایشنامه نویسی به لحاظ محتوایی و ساختاری است .از این پزوهش نتیجه می گیریم که نمایشنامه بهترین قالب ادبی برای بازنمایی خواسته های آزادی خواهان و مشروطه طلبان در آن دوره بوده است و این نوع ادبی در بازتاب آمال و دردهای اجتماعی نسبت به سایر قالبهای ادبی برتریت داشته است

کلیدواژه ها:

تیاتر ، نمایشنامه ، مشروطه