ابوسعید ابوالخیر مهنه و جایگاه او در عرفان

ابوسعید ابوالخیر، در عرفان اسلامی مقامی ارجمند داشت و در میان توده مردم و طبقات مختلف اجتماعی، از جایگاهی والا برخوردار بود. این شیخ جانآگاه با اندیشههای بلند عارفانه خویش و آگاهیهایی که از کتاب و سنت اندوخته بود، آرامبخش دلهای ناآرام و تسکیندهنده دردها و رنجهایمردم بود. اندیشههای عرفانی ابوسعید از جمله خداباوری، دوستی با خاندان پیامبر اسلام (ص) اخلاص، مهرورزی و پرهیز از دروغ و ریا و... که در کتاب اسرارالتوحید بازتاب یافته است، موجب اعتلای روحی دوستدارانش شده بود، شیخ، در مسجد و خانقاه مبانی عقیدتی را با چاشنی شعر و سخنان حکیمانه بهمخاطبان و مریدان به گونهای غیرمستقیم آموزش میداد. سخنانش بی تکلف و عامهپسند بود، زیرا از دردهای مردم، آگاه بود و مشکلات آنان را میدانست. در مجالس خود سخنانی شورانگیز و عبرتآموزبر زبان جاری میکرد که بر دلهای مستمعان خوش میآمد. براستی ابوسعید ابوالخیر عارفی عاشق بود که شعر به او الهام میشد یا شاعری آگاه، که اصطلاحات عرفانی را در شعر خود، خوش مینشاند بههرحال او عاشقی دردمند و صادق بود که با سرمایه عاشقی و قلاشی، سخت کوشید تا یک آرمان شهر برای همه بندگان پاک خدا و عاشقان صادق بنا کند و آنان را با دو بال شریعت و طریقت، به اوج حقیقت برساند.

کلیدواژه ها:

ابوسعید ابی الخیر ، محمدبنمنور ، اسرارالتوحید ، اندیشه عرفانی ابوسعید