شهلا شوهان زاده - کارشناسی ارشد پژوهش هنر

زبان و ادب فارسی، در طول زمان، چنان با فکر و فرهنگ قرآنی و حدیثی پیوندی مبارک یافته است که برای پژوهشگری که امروزه درباره ادب فارسی به کند و کاو میپردازد چارهای جز شناخت آموزهها و آمیزههای قرآنی وحدیثی باقی نمیماند. خوشبختانه در سالهای اخیر در زمینه جلوههای قرآن و حدیث در شعر فارسی آثار ارزشمندی به نگارش درآمده است، اما در زمینه اثرپذیری نثرفارسی، بویژه نثر عرفانی فارسی، از قرآن و حدیث همچنان نکتههاینگفته بسیار است. نگارنده در مقاله حاضر سعی دارد تا نقش بیبدیل متون منثور عارفانه فارسی تا قرن ششم هجری را در روند پیوند ادب فارسی با قرآن و حدیث بررسی کند؛ و نفاذ و نفوذ آموزههای قرآنی و حدیثی را در ذهن و زبان و زندگی عارفان تحلیل کند؛ و ضمن اشاره به آیات و احادیث پر کاربرد در آثار منثور عارفان، شیوهها و شگردهایی را که آنان در رویکرد به آیات و احادیث به کار گرفتهاند، تبیین نماید

قرآن، حدیث، عرفان، نثر فارسی