سهم صوفیه در بهرهگیری از روایات معصومین OBII برای بیان مفهوم عرفانی حیا

حیا یکی از احوالی است که با عنایت پروردگار نصیب عارف میشود و در کلیه مراحل سلوک از ابتدا تا انتها باید در درون صوفی زنده نگه داشته شود تا ایمانش کامل بماند. در این پژوهش، منبع اصلی الهام صوفیه، برای درک و بیان مفهوماصطلاح عرفانی حیا در شش اثر اللمع فی التصوف، رساله قشیریه، منازل السایرین، صد میدان، التصفیه فی احوال المتصوفه، عوارف المعارف و مصباح الهدایه و مفتاح الکفایه،ا ز قرن چهارم تا هشتم، در دو سنت عرفانی قبل و بعد از ابن عربی، بهشیوه تطبیقی تبیین میشود تا سهم تفکر و زبان صوفیه در بیان معارف عرفانی تبیین شود. بر اساس این پژوهش، صوفیانگرفته، در زبان عرفانی خود وارد کرده و هر کدام آن را به سبک خویش  کلیه مفاهیم حیا را از روایات معصومین بیان کردهاند. چنانکه نویسندگان این شش اثر، درباره حیا مفهومی بیش از آنچه در کتب روایی آمده، بیان نکردهاند. تصویری که صوفیه از حیا در زبان خود میسازند، موجودی است که پیوسته وظیفه برحذر داشتن و انذار را برعهده دارد.

کلیدواژه ها:

حیا ، شرم ، حدیث ، متون عرفانی