کثرت گرایی دینی در مثنوی مولوی

موضوع کثرت گرایی دینی که نگرشی است، معرفت شناسانه در باب حق بودن ادیان و محق بودن دین داران در نیمه دوم قرن بیستم ، در مقابل انحصارگرایی دینی، در جهان مسیحیت مطرح گردید . جان هیک ،توسطبرخی، به تبع از او این فرضیه را وارد فضای فکری جامعه اسلامی ایران کردند.نظریه پردازان این نگرش، در اثبات داعیه ی خود، مکرر از اشعار مثنوی مولوی استفاده کرده و گفته اند،کثرت گرایی ریشه در تفکر مسلمانانداشته و مولوی نیز کثرت گرا بوده است .هدف اصلی این مقاله ،رفع سوء تفاهم کثرت گرایی از ساحت اندیشه ی مولوی و اثبات وحدت گرایی اوست،که با تعریف معانی و مفاهیم اصطلاحات ، پیشینه و عوامل ظهور کثرتگرایی از قرون وسطی تا نیمه ی دوم قرن بیستم و با اشاره به نظر اندیشمندان و عارفان مسلمان در باره ی آن و بینش عرفانی مولوی در وحدت وجود ، تسامح و تساهل وموضع گیری های او در مقابل ادیان ومذاهب با استفاده از اشعارش تبیین شده است. در این پژوهش ثابت می گردد که مولوی نه تنها کثرت گرا نبوده ، بلکه به خاطر بینش عرفانی وحدت وجودی وحدت گرا بوده است

کلیدواژه ها:

کثرت گرایی ، انحصار گرایی ، شمول گرایی ، وحدت گرایی ، مثنوی مولوی