جلوه های پایداری در شعر کودک و نوجوان (مشروطه ،پهلوی،انقلاب اسلامی)

از کهنترین ایام پایداری در برابر دشمن درونی(نفس )حاکمان ستمگر و قوم بیگانه در شعر و نثر مردمان این سامان نمود داشته، اما توجه پررنگ تر به این قضیه و البته مخاطب کودک و نوجوان، بیش از گذشته، نتیجهی عصر تحول و دگرگونی، عصر آزادی خواهی و ظلمستیزی، دوران نفی سلطه ی بیگانه، مشروطه است.در این برهه از زمان، شاعران ضمن سرودن اشعار کودکان ه، در اشعارشان آزادمنشی و ظلمستیزی را فریاد زدند. آنان با این نگرش کوشیدند به کودک ایرانی بیاموزند در برابر بیداد و استبداد نبایدتسلیم شد ، بنابراین ، عاطفه و احساس و اندیشهی خود را برای رسیدن بدین منظور به خوبی به خدمت گرفتند. از این دوران به بعد، بر تعداد اشعاری که با تخیل و زبان و درک و هیجان کودکان و نوجوانان تناسب داشته باشد، افزوده شد؛ اشعاری ماندگار و تاثیرگذار که کودکان آنها را می فهمیدند و بزرگسالان هم میپسندیدند یا بالعکس؛ بزرگسالان می فهمیدند و کودکان از شنیدنش لذت میبردند. البته، ذکر این نکته ضروری است که در دوران مشروطه و پهلوی، برخی از شعرا شعرشان را در ظرف زبان کودکانه ارایه کردند تا از تعقیب و سانسور عوامل حکومت مصون مانده، اتهامی متوجه خود نسازند. بنابراین گاهی، شاعران اشعاری کودکانه با اهداف سی اسی و البته گاهی هم اشعاری صرفا کودکانه، تنها برای خوشامد کودکان سرودند. این جستار بنا داردجلوه های پایداری را در برخی ازاشعار کودکانه دوران مشروطه ،پهلوی وانقلاب اسلامی بررسی کند.

کلیدواژه ها:

پایداری ، شعر ، کودک ، نوجوان