بایدها و نبایدهای آموزش تابوهای کلامی و غیرکلامی در کلاسهای آموزش زبان

تابوهای کلامی و غیرکلامی از جمله موضوعاتی هستند که تمامی جوامع، به منظور حفظ حریم افراد و برقراری امنیت اجتماعی بدانها توجه خاصی نمودهاند. پیوند تابوها با زبان و آموزش آن، متخصصان امر آموزش زبان را بر آن داشته تا پژوهشهای خود را به سمت پاسخگویی به بایدها و نبایدهای آموزش این مقولات پرمخاطره در کلاسها سوق دهند. پژوهش حاضر نیز که در همین راستا شکل گرفته، سعی بر این دارد ضمن بررسی پژوهشهای صورت گرفته در این حوزه به روش توصیفی، نتایج تحلیلها و توصیفهای مورد بررسی را ارایه نماید. نتایجی که از این پژوهش به دست آمده، بیانگر این است که دو رویکرد متفاوت به آموزش تابوها وجود دارد. نخست، رویکردی که آموزش تابوها را به منظور جلوگیری از سرخوردگی زبانآموزان از نداستن بخشی از فرهنگ زبان مقصد، ایجاد انگیزه در زبانآموزان جهت ورود به مباحث کلاسی و... ضروری میداند و رویکرد دوم، رویکردی است کهبه دلایلی همچون تحمیل زیانهای جبرانناپذیر به جریان زبانآموزی، ایجاد تنش در کلاسهای چندفرهنگی و...، آموزش تابوهای کلامی و غیرکلامی را غیرضروری قلمداد مینماید. با توجه به استدلالهای هر دو گروه، به نظر میرسد بهترین راه برخورد با این موضوع، احتیاط مدرسان آموزش زبان در ورود به این مبحث حساس است، به نحوی که بتوان با کمترین سطح درگیری، به مطلوبترین نتیجه که همانا جلوگیری از سرخوردگی زبانآموزان به واسطهی عدم آگاهی آنان از تابوهای جامعهی زبانی مقصد است، دست یافت. بعلاوه، بهرهگیری از زبان واسطه و حسن تعبیر نیز، میتواند تا حد زیادی از دغدغههای آموزش تابوها بکاهد.

کلیدواژه ها:

آموزش زبان دوم/خارجی ، دشواژهها ، تابوهای غیرکلامی