چگونگی ایجاد حس تعلق به مکان و سرزندگی در طراحی پل ها به عنوان نماد شهری با تاکید بر ارتباط با طبیعت

در جوامع امروزی، خلاء معنایی در فضاهای شهری و توجه بیش از حد به سواره و کاربری صرف سبب تقلیل جایگاه و مفهوم معماری پل - خصوصا در فضاهای شهری خطی- شده است. لذا می بایست در کنار توجه به ساختار سازه ای پل های جدید، بهعناصر معناساز در معماری آنها نیز توجه ویژه شود تا با تبیین رویکردی طبیعت گرا، سرزندگی در آنها تداوم یابد. در این راستایکی از شاخصه های ارزیابی فضاهای شهری با کیفیت، حس تعلق به مکان است که با ایجاد معنا منجر به شکل گیری هویت مکانیمی شود. چنین فضاهایی با برقراری ارتباط عاطفی با مخاطب، به عنوان مکان هایی برای بازگشت مداوم مردم به آن ها، ارزشمند ومتمایز می شوند.از این رو با الگوبرداری از پل خواجو در شهر اصفهان، به عنوان نمونه ای موفق در ارتباط با مردم در گذر زمان، به بررسی عواملایجاد حس تعلق به مکان و سرزندگی در پل ها پرداخته شده است.در این پژوهش نخست به روش کتابخانه ای به جمع آوری داده های اولیه، در زمینه های عملکردی، ویژگیهای کالبدی و سازه ایپل خواجو و تفاوت های آن با سایر پل ها پرداخته شده، سپس به روش توصیفی- تحلیلی، و مطالعات میدانی به صورت عینی وتجربی، عناصر و عوامل معناساز در ایجاد حس تعلق به مکان و سرزندگی در این پل شناسایی و در نهایت مدلی از عوامل تاثیرگذارنظیر حضور عوامل طبیعی، ایجاد دید و منظر مناسب، تحرک و پویایی و عناصر هویت بخش در ایجاد حس تعلق به مکان ، برایطراحی پل های جدید ارایه شده است. مقایسه ی انطباقی این الگوریتم پیشنهادی با تحلیل پل ط بیعت در شهر تهران، حاکی ازهمخوانی و قابلیت مرجعیت آن بوده است.

کلیدواژه ها:

حس تعلق به مکان ، نماد شهری ، پل ، پل خواجو ، ارتباط با طبیعت