میثم مکی علی آبادی - دانشجوی رشته معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد تفرش

امروزه زندگی در شهرها امکان بهره گیری از طبیعت را به حداقل رسانده است . اما با توجه به زندگی ماشینی و آپارتمان نشینی همچناناین نیاز (پناه بر دن به طبیعت ) در آدمی احساس می شود. جاییکه فرد بعد از هفته ها کار و تلاش، خسته از هیاهوو به دور از صداهاینامطبوع و خسته کننده بتواند به آن پناه ببرد و برای ساعتی در خود احساس آرامش و آسایش نموده و از میزان تشنج و اضطراب واسترس خود بکاهد. منظور از آرامش، راحتی فکر و خیال و روان آدمی است و یکی از مکانهایی که این امکان را هر چند به مدت کوتاهبرای فرد بوجود می آورد پارکهای شهری است . همه ما و طبیعت با یک نیروی بی پایان کار می کنیم . از آنجا که انسان دارای نیروی تفکرو اراده است . لذا تفکرات و اعمال انسان نه تنها بر طبیعت بلکه بر کل کیهان هستی تاثیر بسزایی دارد. بنابراین گرایش فطری که در نهادهر انسان است یکی از مهمترین عوامل رغبت و گرایش به ایجاد فضای سبز در داخل و حاشیه شهرها بوده است .علاوه بر این مشکل بروزآلودگی نیز در مناطق شهری باعث شده است که نیاز به فضای س بز ضروریتر به نظر رسد. در این مقاله به بررسی نحوه ارتباط انسان باطبیعت در زمانهای گذشته و در حال حاضر و همچنین بررسی تمهیدات انجام شده برای باز سازی طبیعت می پردازیم.

انسان و طبیعت، فضای سبز، معماری پایدار، شهرسازی انسانگرا