از هویت تا بی هویتی در آثار معماری معاصر

در برهه ای از زمان، معماری از یک طرف شیفته و دلباخته ی معماری غرب و از طرفی دیگر شاهد مرگ تدریجی معماری سنتی بود. در مقابل رویکرد سنتی معماری، معماری معاصر برای خودالزامی به رعایت هنجارها و توجه به پشتیبان های فرهنگی نمی دید و خود را از اندوخته ی تجربیات گذشتگان بی نیاز می دانست که این امر منجر به ازبین رفتن هویت شد. این مقاله با تحلیل و بررسی نمونه ی موردی شهرک شوشتر نو از معمار معاصر کامران دیبا به عدم بی هویتی معماری سنتی و ثبات می رسد. از نظر دیبا معمار باید به معماری انسانی، سنت های بومی و الگوهای ساختاری توجه داشته باشد و همچنین مهمترین مسیله در طراحی درآمیختگی اثر معماری با زمینه و بهره گیری از الگوهای معماری ایران به شیوه های اصیل و همچنین به روز کردن معماری سنتی است که او با طراحی و ساخت شهرک شوشتر نو با تلفیق معماری سنتی و مدرن بدون خدشه دار کردن معماری سنتی آن را به روز ساخت و به بی هویتی سامان بخشید.

کلیدواژه ها:

آثار ، هویت ، معماری معاصر ، بی هویتی ، معماری سنتی