مریم جعفری راد - دانشجو کارشناسی ارشد معماری گروه معماری واحد کرج دانشگاه آزاد اسلامی کرج ایران
رحیم هاشم پور - دکتری آمایش سرزمین و شهرسازی گروه معماری و شهرسازی دانشگاه بین المللی امام خمینی قزوین ایران

امروزه مسکن در شهرها از شکل شخصی سازی و یا بقولی از چهار د یواری اختیاری خارج شده و در شکل جمعی قرار گرفته است. دلایل زیادی بر این امر وجود داردی که در ایران نیز همانند دیگر کشورهای دنیا گرایش بطرف مجتمعات مسکونی بالا گرفت و تقریبا بیش از نیم قرن است که این پدیده جامعه ی ایرانی را در بر می گیرد. توسعه ی شهرها، کمبود فضاهای سکونتی، جلوگیری از رشد افقی، مدیریت اقتصاد مسکن و دستیابی به مسکن برای تمام اقشار جامعه از جمله عواملی بود که این پدیده را در جامعه کنونی مستقر کرد. چیزی که در این میان فراموش شده بود، تعامل اجتماعی حاصل از این اجتماع اجباری بود که تنها عامل گردآمدن آنها مسیله اقتصادی بود و بس. این مسیله امروزه در اقصاء نقاط کشور مشاهده می شود. تحقیق حاضر به موضوع سکونت و سپس مفهوم محله و در نهایت به بررسی مجتمعات مسکونی و مطرح در ایران می پردازد که با توجه به نحوه چیدمان و گرد آمدن آنها، بنظر می رسد که با توجه به سرانه قابل توجه اینگونه اجتماعات سکونتی دارای تعامل بیشتری نسبت به نحوه ی گردآمدن آنها در این مجتمعات می باشند. ارتباط بین افراد بنظر خیلی حساس و در نهایت هم نقاط مثبت زیادی دارد و هم در برخی از موارد برای برخی از اقشار به هیچ وجه مناسب نمی باشد که بطور کامل در نتیجه گیری این موارد ذکر گردیده است.

مجتمع مسکونی، سکونت، محله، روابط اجتماعی