اصول توسعه پایدار در معماری مسکونی ایرانی

توسعه پایدار عنصری است که موجب پایداری منابع تجدیدناپذیر می شود، منابع محدودی که برای زندگی نسل آینده بر روی کره زمین ضروری است. توسعه پایدار فرآیندی است که آینده ای مطلوب را برای جوامع بشری متصور می شود که در آن شرایط زندگی و استفاده از منابع، بدون آسیب رساندن به یکپارچگی، زیبایی و ثبات نظام های حیاتی، نیازهای انسان را برطرف می سازد. اساس توسعه پایدار، تعادل بین سه عرصه محیط زیست، اقتصاد، و جامعه است. اگر یکی از این ستون ها برداشته شود، سیستم تعادل خود را از دست خواهد داد. سرزمین بزرگ ایران، از معدود کشورهای جهان است که توانسته با ویژگی های فرهنگی و جغرافیایی خود، معماری متنوعی ایجاد کند. این مطالعه با هدف بررسی عناصر و فنون مهم معماری در ساخت و طراحی معماری مسکونی ایرانی، انجام شده است. پژوهشگر به بررسی مقالات الکترونیک موجود در سایت های معتبر اینترنت پرداخته است و با بازدید از امکانات موجود میدانی و ذکر نمونه های موردی ، مطالب به دست آمده را تحلیل کرده و به جمع بندی نهایی رسیده است. استفاده از سیستم سرمایشی و تهویه مطبوع طبیعی، کاربرد مصالح مناسب اقلیمی، کاربرد عناصر طبیعی مانند گیاهان و آب، جهت گیری ابنیه متناسب با حرکت خورشید در آسمان، استفاده از ظرفیت حرارتی خاک و ضخامت دیوارها، کاربرد مناسب فضاها مانند ایوان ها و ...از اصول توسعه پایدار در معماری مسکونی ایران، به شمار می روند. همگام شدن با معماری روز جهان و کاربرد انرژی های نو و پایبندی به اصول معماری سنتی ایرانی ، برای صرفه جویی در مصرف انرژی و داشتن معماری با توسعه پایدار زمینه ساز می باشد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، معماری ، ایران ، مسکونی