تدوین مولفه های باغ سازی ایرانی (نمونه موردی شهر بوشهر)

تخریب سودجویانه فضاهای سبز طبیعی در شهرها و ازدحام آپارتمان های پر جمعیت و دوری از طبیعت پیامدهای شهرنشینی بسیار ناگواری را به همراه داشته است؛ از جمله افسردگی های روحی، گوشه گیری های اجتماعی و بیماری های جسمی و... که خستگی از غوغای آشفتگی شهر را در درون افراد به فریاد در آورده است. نیاز به فضای آرامش بخشی چون باغ برای انسان معاصر گرفتار شده در محیط های تغییر یافته شهری در نتیجه زندگی مدرن شهری بیش از پیش احساس می شود. باغ ایرانی به عنوان یکی از برجسته ترین الگوهای شناخته شده در تاریخ باغ سازی جهان، با خلق فضایی دلپذیر از دیر باز زبانزد و ستودنی بوده است. در طراحی فضاهای سبز، الگواره های غریب و بیگانه جایگزینی برای باغ با اصالت ایرانی در سطح شهرها مشاهده می شود. در این پژوهش با کمک گرفتن از نظام های موجود در باغ ایرانی و اصول معماری بومی و تلفیق آن دو به منظور ارایه راهکارهایی جهت احداث باغ شهرها پرداخته می شود. در ادامه به منظور پیشبرد پژوهش، روش تحقیق توصیفی- تحلیلی به کار گرفته شده و روش جمع آوری اطلاعات، از نوع مطالعه اسنادی می باشد که با استفاده از تحلیل محتوای کیفی به تجزیه و تحلیل اطلاعات دریافتی مبادرت می گردد. نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد توجه به ویژگی ها فرهنگی و اقلیمی هر منطقه برای طراحی باغ امری ضروری است و الگوی مطرح شده نیز از اهمیت توجه به گوشگ به عنوان بنای اصلی باغ و همچنین حیاط مرکزی قابل توجه است.

کلیدواژه ها:

باغ ایرانی ، نظام ساختاری باغ ، بازآفرینی ، معماری سنتی ، بوشهر