جایگاه قومیت ها در نظم حقوق کنونی

ایران یکی از معدل وک کشورهایی است که از تنوع بالای قومی برخوردار است. اقوام ایرانی که بنی لحاظ قدمت، جمعیت و محل استقرار آن ها در کشور همواره در نوسان بوده اند؛ در واقع به مثابه بافت های زنده و فعال ایران پایدار بوده اند. وجود این اقوام همواره فرصت محسوب می شود و به جز در بازه های زمانی خاصی که مورد بی مهری یا اجحاف از دولت مرکز و قوم حاکم قرار گرفته اند، هیچگاه تهدید برای حدود و ثغور کشور نبوده اند. در اقلیت قرار گرفتن این اقوام به لحاظ جمعیت و پراکندگی جغرافیایی چه بسا موجب قرار گرفتن آن ها در رتبه درجه دوم شهروندی و بی توجهی به حقوق و مطالبات آن ها به عنوان بخشی از ملت و یا به تعبیری شهروند شده است که خبرگان مردم که نمایندگان اقوام نیز در آن حضور داشتند با تدوین و تصویب قانون اساسی جمهوری اسلامی مصوب ۱۳۵۸ پاسخ نسبتاً مناسب به این مطالبات دادند. به علاوه قوانین مرتبط با کنوانسیون بین المللی امحاء تمام اشکال تبعیض نژادی که ایران همه آن ها را پذیرفته است و از سال های قبل از پیروزی انقلاب اسلامی مجرا بوده است، همه این قوانین راه وصول مطالبات اقوام را هموار نموده اند؛ اما متأسفانه شاهد پیشرفت بسیار اندکی در این امر هستیم که عمده دلائل آن را می توان عدم اراده سیاسی در سطح کلان و نیز نبودن ضمانت اجرای مناسب برای اصول و قوانین مربوطه دانست.

کلیدواژه ها:

اقوام ، حقوق شهروندی ، مطالبات قومی ، منشور حقوق شهروندی