بررسی تجلی و حضور مضامین دینی در ادبیات فارسی پیش از قرن هفتم

وقتی از تأثیر دین در ادبیات سخن به میان می آید، بیشتر مفاهیم و عقایدی مور دنظر است که جنبهکلی و اسطور ه ای می یابد و در تمامی ادیان مقدس مشترک است؛ اسطوره ها و مقدساتی که از یک جریاناعتقادی و خاستگاه قومی سر برآورده و در طی زمان به باورها و اعتقادات دیگر ملل راه پیدا کرده است.بسیاری از شعرای برجسته ایران از جمله فردوسی، مولوی و دیگران و نیز نویسندگان مشهور در شعرو نثر خود، از مضامین و عناصر دینی، (اسلامی، مسیحیت و زردشتی) برای تب یین اندیشه خود سود جستهو خود را به یک فرقه خاص محدود ننموده اند، البته در این راستا شاعرانی نیز وجود دارند که از عقاید ومذهب خود در شعر بهره برده اند.در این مقاله، نمونه هایی از تجلی و حضور مفاهیم دینی را در شاهکارهای نظم و نثر پارسی که مبتنیبر دین و عرفان و سرشار از حکایت های عرفانی است ارائه می نماییم.

کلیدواژه ها:

دین ، قرآن و حدیث ، ادبیات فارسی ، شعر ، نثر ، شاعران ، و نویسندگان