سکونتگاه موقت پس از سانحه ؛ برنامه ریزی و راهکارهای مناسب

عوارض نامطلوب آوارگی ناشی از سوانح غیر متقربه، جستجو ی شیوه های سریع و مناسب اسکان در شرایط اضظرار و موقت را به یکی از مهمترین مراحل بازسازی مبدل نموده است هرچند اسکان موقت دوره ای کوتاه از مدت زمان بازسازی تا استقرار دائم و اسکان اضطرار دوره ای به مراتب کوتاهتر از آن را شامل می شود اما غفلت از کیفیت زندگی سانحه دیدگان در این دو مرحله می تواند عواقب نا مطلوب و گاه جبران ناپذیری بر آسیب دیدگان داشته باشد. توجه به کیفیت فضای کالبدی به عنوان بستر زندگی و ارتقاء کیفیت آن خصوصا برای سانحه دیدگان که گرفتار آلام و صدمات ناسی از سانحه می باشد موضوعی است که بصورت جدی در معماری بازسازی باید مورد توجه قرار گیرد از این منظر فضای سکونت اضطراری و موقت باید به گونه ای طراحی شود که ضمن حفاظت مردم از شرایط متغییر محیطی طبیعی مانند گرما، سرما، باد، ریزش های جوی و مانند آن ضامن حداقل شرایط آسایش و راحتی آنها نیز باشد. از چنین دیدگاهی تحقق شرایط بهینه ی سکونت، در تمام مراحل معماری پس از سانحه امتیاز ویژه در موفقیت آن محسوب می شود. باید اذعان داشت که بیش از پنج دهه از عمر مطالعات سرپناه پس از سانحه نمی گذرد که عمدتا بر پایه ی مطالعه ی موضوع های فنی و تکنیکی استوار بوده است پس ما در این مقاله به تعریف سکونتگاه موقت و اهمیت و ضرورت آن می پردازیم و در انتها راهبردها و برنامه ریزی صحیح و مناسب را در این مقوله تعریف می کنیم.

کلیدواژه ها:

سکونتگاه موقت ، سانحه ، بازسازی ، مصالح بومی ، برنامه ریزی