بررسی تاثیرحس تعلق در پایداری محلات

محله از ارکان اصلی کالبد شهری بوده و تعادل زندگی اجتماعی در شهرها بستگی به حفظ محله ها دارد. در قرن بیستم، آرمان محله مسکونی در بسیاری از نظریه های نوین محور قرار گرفته و برای حل مشکلات گوناگون شهری مانند مدیریتی، روابط اجتماعی و انسانی، مسائل بهداشتی و رفاهی و ابعاد معنایی و هویتی، از این روش استقبال شده است. از سویی دیگر با مطرح شدن بحث های توسعه پایدار مقیاس های متفاوتی برای عملی ساختن آن در شهر مطرح شده است (مقیاس های بین المللی، ملی، منطقه ای- استانی، ناحیه ای، شهری، محله ای، واحدهای همسایگی، سایت و مقیاس معماری). توسعه پایداری در کوچکترین پاره شهری را توسعه پایدار محله ای می نامند. عموماً در تحلیل پایداری سطح محله، افزایش انسجام اجتماعی، دلبستگی به محیط محله، بهداشت و سلامت محیطی، خوانایی و هویت محله ای، پایداری اقتصادی و ارزش مسکن مطرح است. با توجه به این که موارد ذکر شده، جزء عوامل تشکیل دهنده احساس تعلق به شمار می آیند، از این رو می توان احساس تعلق را یکی از عوامل مهم در راستای پایداری محلات به شمار آورد. بر این اساس برنامه ریزی ها باید به گونه ای جهت داده شود که حس تعلق افراد به محل سکونتشان افزایش یابد. این کار آسیب های اجتماعی ناشی از فقدان این حس را در محله کاهش می دهد و محیطی سالم، زیبا، شاد و پایدار برای ساکنان به وجود می آورد. این مقاله به روش کتابخانه ای بوده و به بیان اهمیت وجود حس تعلق به عنوان عاملی مهم در پایداری محلات می پردازد. همچنین ابزار جمع آوری اطلاعات در این مقاله، کتب سایت ها و مقالات بوده است.

کلیدواژه ها:

احساس تعلق ، پایداری ، محله