اصغر شکرگزار - گیلان
سپیده زارع - گیلان
کمیل عبدی - گیلان

حق تامین مسکن برای آحاد جامعه به تدریج از ابتدای قرن بیستم در کشورهای صنعتی به عنوان یکی از حقوق شهروندی به رسمیت شناخته شد و به یکی از وظایف دولت های آن ها تبدیل گشت. سیاست هایی که دولت ها اتخاذ می کنند، فعالیت های مسکن را در چارچوب کلی از پایداری مسکن و فعالیت های اقتصادی ملی و بین المللی قرار می دهد. بدین ترتیب معیارها و اهداف خاصی برای پایداری وجود خواهد داشت از جمله: کاهش قر، ریشه کن کردن زاغه ها، حفاظت از محیط زیست، که البته بدون بهبود اشتغال و درآمد، هرآنچه که در زمینه سیاست های مسکن انجام می شود به احتمال زیاد منجر به نتایج ناامید کننده خواهد شد. مقاله حاضر سعی دارد ضمن بررسی روش های مختلف تامین مسکن توسط دولت در ایران اعم از: مسکن اجتماعی، ارتقای کیفیت سکونت، تامین زمین و خدمات، اعطای کمک های مالی، مسکن استیجاری، توانمندسازی، سیاست پاک، انبوه سازان، مسکن مهر، تعاونی مسکن و ... نقاط قوت و ضعف هر کدام را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد. این موضوع به این دلیل اهمیت می یابد، که بررسی برنامه ها و اقدامات دولت ها می تواند در تصمیم سازی برای آینده بسیار مفید باشد. مقاله حاضر از نوع، کاربردی و و از حیث روش تحقیق آن توصیفی- تحلیلی می باشد و با استفاده از تحلیل آمار و اطلاعات موجود در این زمینه به این نتیجه رسیده است که هر کدام از این سیاست ها و روش ها با وجود نقاط قوت و ضعف خود تاثیرات شگرفی بر جامعه دارند، گاهی اوقات منتج به نتایج مثبت بوده ولی در برخی از موارد منجر به شکست شده و منابع مالی و زمانی بسیاری را به هدر داده است. براساس تحلیل و بررسی های انجام شده، به نظر می رسد در بین سیاست های مختلف تامین مسکن، روش توانمندسازی که در آن دولت شرایط و اقدامات لازم را فراهم می کند تا ساکنین خود مسکنشان را بسازند مناسب باشد. به علاوه اینکه سیاست کمک های مالی دولت نیز به طور کلی در امر تامین مسکن تسهیل کننده است.

سیاست مسکن، تامین مسکن، ایران