نرجس امیرزاده گوغری - دانشجوی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی کرمان
کوثر امیرزاده گوغری - دانشجوی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی تهران

با توجه به اینکه ما از نزدیک زلزله ویرانگر صبحگاه جمعه (5 دی ماه 1382) بم را در یک زمستان بسیار سرد شاهد بوده و تجربه کردیم، در این فاجعه دردناک، کشته و زخمی شدن اقوام و همشهریان خود را بخوبی به یاد داریم و دیدم که چگونه مدیریت در بم به خصوص در روزهای اول دچار بحران شده بود و خیل عظیم مردم و تجمع بیش از حد نیروی آموزش ندیده، خود سبب تشدید بحران شده بودند، تنها بیمارستان و 200 مدرسه آن که بهترین مکان ها برای امداد رسانی هستند با این حادثه تقریباً 100 درصد ویران شدند. لذا با توجه به شغلمان در آینده مقاله حاضر را بصورت زیر تدوین نمودیم. مسئله اصلی این است که پرونده زلزله برای کشورمان ایران به دلیل قرار گرفتن بر روی کمربند زلزله خیز هرگز بسته نخواهد شد و با رخداد ناگهانی زلزله یکباره زندگی انسانها دگرگون می شود و اگر آمادگی وجود نداشته باشد، سبب افزایش مرگ و میر و یا حداقل باعث مجروحیت انسانها و ایجاد خسارت های اقتصادی، اجتماعی و روانی از سوی دیگر می گردد که در این راستا آمادگی مراکز درمانی مانند بیمارستانها و درمانگاه ها در زمان بروز بلایاکه از اصلی ترین واحدهای ارائه خدمات بهداشتی درمانی بوده و نقش عمده در کاهش تلفات و خسارات ناشی از زلزله دارند. حال آیا در مقابل اینگونه بلایا میزان آمادگی بهداشتی و درمانی چقدر است؟ لذا در این مقاله با جمع آوری اطلاعات ضمن بررسی اثرات زلزله و مطالعه پیشینه تحقیقات آمادگی بیمارستانها وبه روشتحلیلی سعی شده تا به صورت خلاصه به بررسی استانداردهای مدیریت بحران و وظایف ستاد فرماندهی مدیرت بحران و عوامل موثر درکیفیت ارائه خدمات بیمارستان ها و مرکز درمانی در قبل ، حین و بعد از بحران پرداخته و راهکارهای مناسبی ارائه شده است.

اثرات زلزله، ستاد فرماندهی بحران بیمارستان، آمادگی، امدادرسانی سریع