تعمیق تعامل و مشارکت فعال نهاد خانواده و دانشگاه به مثابه یک راهبرد تربیتی فرهنگی

مطابق سنت دیرین و خرد عرفی، نهاد خانواده نقش بارزی در انواع ساحت های تعلیم و تربیت اعتقادی، اخلاقی، اجتماعی و سیاسی، زیستی و بدنی، زیباشناختی و هنری، اقتصادی و حرفه ای، علمی و فناورانه فرزندان دارد. به دلیل الگوبردای و اقتباس ناقص، غیر مولد و بدون نقد نظام های آموزشی کشورهای کمتر توسعه یافته از نظام های آموزشی کشورهای پیشرو، کم توجهی به نقش والدین و نهاد خانواده به عنوان میراث الگوی تربیتی لیبرال و تمدن و فرهنگ غرب، به تمامی الگوها و نظام های رسمی آموزشی و تربیتی جهان از جمله نظام آموزش و پرورش و آموزش عالی ایران به اشتباه سرایت کرده است. یکی از تبعات مخرب کم توجهی به نهاد خانواده، عدم مشارکت فعال و مداخله مؤثر این نهاد ارزشمند در فرایند آموزش و تربیت فرزندان متناسب با رشد سنی و جسمی فرزندان است. به طوری که همزمان با ورود جوانان به نظام آموزش عالی و تغییر عنوان از دانش آموز به دانشجو، رابطه آموزشی و فرهنگی - تربیتی اغلب خانواده ها با فرزندان خود کمرنگ شده و تعامل خانواده ها با دانشگاه ها و مؤسسات آموزش عالی به حداقل ممکن می رسد. در این مقاله، نقش و جایگاه نهاد خانواده در نظام فرهنگی تربیتی نهاد دانشگاه به روش توصیفی تحلیلی و انتقادی با تأکید بر رویکرد نهادگرایی جدید، بررسی و تحلیل شده است. براساس رویکرد این پژوهش، لازم است رابطه و تعامل نظام دانشگاهی با خانواده و والدین دانشجویان در ابعاد مختلف مشارکت مالی، اجتماعی، آموزشی و تربیتی فرهنگی توسعه یابد و خانواده ها به یکی از مؤلفه های مؤثر و با نفوذ در فرایند آموزش و توسعه دانشجو تبدیل شود.

کلیدواژه ها:

نهاد خانواده ، تربیت ، چامعه پذیری ، آموزش عالی ، نهاد دانشگاه