مصطفی تارین - کارشناس ارشد روابط بین الملل

شورای امنیت ملل متحد به عنوان مهم ترین رکن این سازمان، وظیفه اصلی حفظ صلح و امنیت بین المللی را بر عهده دارد. در این بین با وجود اینکه اعضای سازمان ملل اختیارات را به ضورای امنیت تفویض کرده اند، این شورا برای جلوگیری از افزایش بحران های بین المللی ابتکار عملی خاصی از خود نداشته، بلکه اقدامات دو طرف بحران یا مغلوب شدن یک طرف، سرانجام پایان بحران بوده و شورای امنیت حداکثر، تسهیل کننده و ناظر بر آتش بس توافقی دو طرف بوده است. مقاله حاضر به دنبال آن است که چرا عملکرد شورای امنیت سازمان ملل متحد در خلال جنگ دو کشور ایران و عراق موثر نبود. در این مقاله که برای جمع آوری داده های علمی مورد نیاز از روش کتابخانه ای استفاده می کند، باروش پژوهشی توصیفی - تحلیلی نشان داده می شود که نفوذ قدرت های بزرگ به ویژه آمریکا در روند تصمیم گیری شورای امنیت باعث می شد که همواره به گونه ای یک جانبه گرایانه و به سود عراق و بدون توجه به متجاوز بودن این کشور، قطعنامه ای ضعیف خود را صادر کند و عملاً اقدام موثری در پایان دادن به جنگ و عقب راندن کشور متجاورز انجام نمی شد.

شورای امنیت، تجاورز، نفوذ، جمهوری اسلامی ایران، عراق