بازشناسی نقش نور در معماری مساجد دوره صفویه ( نمونه موردی مسجد شاه عباس فرح آباد )

نور در فضاهای معنوی نمادی بسیار مهم و پنهان است که در بوجود آوردن عنصر طبیعی ویژه برای هر فضا تاثیر بسزایی دارد که نمادی از عقل الهی ونشانه ی عالم لایتناهی و فضای معنوی می باشد که حضورش در معماری اسلامی (دوره صفویه) به ویژه مسجد که خانه اوست ، تجلی می یابد. در صورتی که اصول حاکم در معماری مدرن که با عناصر شکلی و فرمال به کمال خود می رسد و فاقد عناصر هویتی و غیر از خلوص معنوی است که با بازشناسی ، اهمیت و نقش آن در معماری امروزی می توان با توجه به عناصر و نحوه به کار گیری از نور در معماری گذشته آن را به طریق نورپردازی های طبیعی و مصنوعی جبران کرد. در پژوهش حاضر با روش تحلیلی و مطالعات کتابخانه ای و باتکیه بر ادبیات موضوع به بیان مطلب پرداخته شود. استفاده از نور و رنگ در بناهایی مانند مسجد باعث شفاف سازی و القای حالت عرفانی و ملکوتی در روح شخص حاضر در بنا شده و احساس نزدیکی بیشتری به خالق هستی پیدا می کند.

کلیدواژه ها:

نور ، معماری صفویه ، شفاف سازی ، مسجد فرح آباد