هوش محدوده ای و بافت آگاهی در مدیریت بحران

اگرچه استفاده از سامانههای مبتنی بر پردازش مرکزی مزایایی چون پردازش گسترده اطلاعات مکانی، دقت، سرعت نیز فراوانی خدمات گوناگون مکانی را در اختیار کاربران در بخشهای مختلف مدیریت بحران می گذارد ولی معایبی نظیر الزام به وجود شبکه ارتباطی و نیز حجم بالای پردازش روی خادم را نیز با خود به همراه دارد. در این تحقیق نمونه ای از بکارگیری هوش محدوده ای، در کنار بافت آگاهی را به صورتی مستقل از یک خادم مرکزی در محیط دچار بحران نشان داده می شود. در اولین مرحله، سامانه همراه با توجه به تخصص و توانمندی صاحب خود، او را در گروههای مرتبط عضو می نماید. گروههای مختلف تخصصی هر یک واسطهای کاربری خواهند داشت که آن واسطها متناسب با شرح خدمات آن گروه با کاربر و حسگرهای دستگاه ارتباط برقرار می کند. سامانه موجود روی دستگاه همراه به همراه امدادرسان در منطقه حرکت کرده، به مجرد قرارگیری در حوزه های تاثیرپذیری و یا نفوذ اشیای دیگر، فرد امدادرسان را در خصوص مکان و کاری که باید انجام دهد راهنمایی می کند. این راهنمایی از طریق نمایش جهت جغرافیایی موضع مورد نظر و نمایش سمبل نوع امداد مورد نیاز انجام می پذیرد. پس از انجام، سامانه از اتمام یا عدم اتمام فعالیت امدادرسانی در آن نقطه اطمینان حاصل کرده به این ترتیب موجب جذب امدادرسانان با همان تخصص یا تخصص دیگر مورد نیاز می شود. همچنین سامانه وضعیت خود امدادرسان را نیز پایش کرده و در جهت رفع نیازهای ضروری وی نیز اقدام می کند. برای مثال با توجه به آخرین زمان دریافت وعده غذایی، در میان انجام گشتهای امدادرسانی، به مجرد قرارگیری در حوزه تاثیر مراکز توزیع غذا، به امدادرسان جهت دریافت نوبت غذایی پیشنهاد و آگاهی می دهد. بدین منظور اشیای موجود در محیط بحران شامل ابنیه، معابر، منابع، افراد مصدوم یا نیازمند کمک و عوامل امدادرسان هر یک مجهز به یک رایانه همراه هوشمند شده که پیش از بحران یک چارچوب عملیاتی نرم افزاری روی آنها نصب می شود. این چارچوب عملیاتی شامل یک پایگاه منطقی و نیز یک پایگاه شناختی در کنار ابزارهای پایشی، مدیریتی و کارتوگرافی می باشد. عملکرد هوشمندانه ایجاد شده در محیط نتیجه تعامل استنتاجی پایگاههای منطقی اشیا بصورت مجاورتی بوده که با تکیه بر دانش محیطی استخراج شده از پایگاههای شناختی آن اشیا شکل می گیرد. در این میان ابزارهای پایشی و مدیریتی وظیفه آماده سازی و بروزرسانی پایگاههای شناخت محیطی اشیا را داشته حال آنکه ابزارهای کارتوگرافی مسول ارتباط با عوامل انسانی مدیریت بحران می باشند. بکارگیری هوش محدوده ای و بافت آگاهی در قالب چنین سامانه ای، نیاز به وجود زیرساخت ارتباطی یکپارچه بدون سیم در محیط بحران را تا حد امکان کاهش داده، با توزیع پردازش در واحدهای پردازشی همراه، سرعت پردازش را بالا برده، احتمال بروز خطا را به شکل چشمگیری کاهش می دهند. همچنین همه واحدهای هوشنمد ملزم به برقراری ارتباط از طریق یک پروتکل مشترک نخواهند بود

کلیدواژه ها:

هوش محدوده ای ، مدیریت بحران ، بافت آگاهی ، سامانه همراه ، امدادرسانی