سیاوش حسین بگلو - کارشناسی ارشد تاریخ و تمدن ملل اسلامی ، مدرس دانشگاه فرهنگیان ارومیه

هدف این مقاله بررسی نقش بازی در یادگیری با رویکرد کیفی و روش کتابخانه ای و توصیفی - تحلیلی می باشد. با توجه به قراین موجود می توان از طریق بازی محیط آموزشی را برای دانش آموزان شاد و لذت بخش کرد. زیرا تعاملی بودن روش همیشه مطلوب تر از نوع غیر تعاملی آن است. یعنی معلم باید روشی را برگزیند که یادگیرنده در آن فعال باشد و خود مفاهیم و محتوا را دریافت نماید و فعالانه در یادگیری مشارکت نماید. آموزش و پرورش کودکان، تنها به دو رسمی آن محدود نمی شود بلکه روش های فراوانی دیگری هم وجود دارد که کودکان از رهگذر آن ها، دانش و اطلاعات لازم را به دست می آورد و با فرهنگ و هنجارهای اجتماعی آشنا می شوند. یکی از منابع بسیار مهم در این مسیر و عامل بنیادی در رشد و تکوین شخصیت کودکان و تصحیح کننده یادگیری، که بازی است. بازی هم به عنوان روش یادگیری و یا تقویت یادگیری و پیشرفت اجتماعی کودک و هم به عنوان وسیله ای برای بیان عواطف و احساس ها دارای قابلیت تربیتی و سازندگی قابل توجهی است. بازیک روش طبیعی یادگیری، مؤثرترین و پرمعنا ترین راه یادگیری برای کودکان، خمیرمایه تفکر و تنها زمانی است که تمامی کودکان دنیا می تواند به راحتی با هم ارتباط برقرار کنند و احساسات خود را به منتقل کند. بازی می تواند پشتیبانی غربی برای فعالیت باشد که دانش آموزان را در موقعیت های مختلفی قرار داده و به آن ها فرصت می دهد تا با رویدادها آشنا شوند. بازی می تواند محرکی برای یادگیری باشد.

بازی، یادگیری، فرایند یاددهی یادگیری