مریم سلمان پور - کارشناسی علوم ورزشی دانشگاه آزاد اسلامی واحد قزوین

هدف از انجام مطالعه ی حاضر، تعیین تاثیر دو شیوه ی تمرین هوازی بر تعادل ایستا و پویای سالمندان مرد بود. تعداد 60 نفر از سالمندان بالای60سال که از لحاظ بدنی سالم بودند، پس از گرفتن پیش آزمون ها، به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند: گروه تمرین هوازی پیاده روی یا دویدن نرم ( 20 ‏نفر)، گروه تمرین هوازی دوچرخه سواری و گروه کنترل. سپس گروه های تجربی به مدت 8 ‏هفته، هر هفته 3 ‏جلسه (یک روز استراحت در بین هر دو جلسه ی تمرینی) و هر جلسه به مدت 45 دقیقه در دو تمرین هوازی پیاده روی یا دویدن و نیز تمرین هوازی دوچرخه سواری با شدت 60 درصد ضربان قلب بیشینه شرکت کردند. گروه کنترل در طول اجرای طرح، به فعالیت های روزمره ی خود می پرداخت و تمرین ورزشی خاصی را انجام نمی داد. پس از پایان دوره ی تمرینی، همه ی افراد در جلسه ی پس آزمون شرکت کردند. برای سنجش تعادل ایستا و پویا به ترتیب از تست شارپند رومبرگ و آزمون چوب استفاده شد. جهت بررسی اثر تمرین بر متغیرهای وابسته ‏تحقیق و نیز بررسی تفاوت های بین گروهی از آزمون تحلیل کوواریانس (ANCOVA) استفاده شد ( P≤0/05). نتایج تحقیق نشان داد که اعمال برنامه های تمرینی در هر دو گروه تجربی تحقیق در مقایسه با گروه کنترل باعث بهبود معنادار در تعادل ایستا و پویای آزمودنی ها شد. همچنین نتایج نشان داد که پیشرفت گروه تمرینی پیاده روی یا دویدن در هر دو آزمون تعادل ایستا و پویا به نسبت گروه تمرین دوچرخه سواری به طور معناداری بالاتر بود. نتایج نشان داد ورزش هایی مثل دوچرخه سواری و پیاده روی می تواند به افزایش تعادل ایستا و پویای سالمندان بیانجامد و مانع ازافتادن آنها در دوران سالمندی شود

تمرین هوازی، تعادل ایستا، تعادل پویا، سالمند