تأثیرعوامل زیرساختی و مدیریتی بر توسعه مشارکت ورزشی در دانشگاههای دولتی ایران

هدف از این پژوهش بررسی تأثیرعامل زیرساخت و مدیریت بر توسعه مشارکت ورزشی دانشجویان دانشگاههای دولتی کشور بود. روش تحقیق از نوع توصیفی- پیمایشی بود. جامعه آماری شامل کلیه متخصصان حوزه ورزش دانشگاهها (مدیران،مربیان، اساتید تربیت بدنی و...) بودند. نمونه آماری براساس کفایت آماری لازم برای مدلسازی (n>150) به صورت هدفمند انتخاب و مورد نظرخواهی قرار گرفتند .(n=328) ابزار پژوهش، شامل پرسشنامه محقق ساختهای مشتمل بر 63 گویه بود که براساس مطالعه کتابخانه ای و مصاحبه اکتشافی نیمه هدایت شده تنظیم گردید و سه عامل زیرساخت توسعه( 4 بعد)، مدیریت( 4 بعد) و مشارکت( 3 بعد) را دربر می گرفت. پس از تایید روایی محتوایی ابزار توسط متخصصان، ضریب پایایی (ɑ=0/96) نیز از طریق تحلیل عاملی (روایی سازه) تایید گردید و داده ها با آزمون فریدمن و معادلات ساختاری در سطح p≤0/05 تحلیل شدند. نتایج نشان داد که برای توسعه مشارکت ورزشی دانشجویان، اهمیت عامل مدیریت (0/49±4/01) بیشتر از عامل زیرساخت توسعه (0/51±3/90) است .(p≤0/05) تحلیل عاملی تأییدی نیز نشان داد که سازه پژوهش دارای برازش مطلوب می باشد. ضمنا براساس مدل معادلات ساختاری، عامل مدیریت توسعه با ضریب 3/23 بر مشارکت ورزشی و با ضریب 0/99 بر توسعه زیرساختها و زیرساخت توسعه نیز با ضریب 2/69 بر مشارکت ورزشی تاثیر مستقیم و معنیداری داشتند. به نظر میرسد مدیریت ورزش دانشگاهی، مقدم بر بسترسازی سخت افزاری و نرم افزاری با مداخله مدیریتی مناسب میتواند سبب مشارکت ورزشی دانشجویان شود.

کلیدواژه ها:

توسعه ورزش ، ورزش دانشگاهی ، زیرساخت توسعه ، مدیریت توسعه ، مشارکت ورزشی