بررسی تطبیقی سازماندهی نظام اتوبوسرانی شهری و ارائه راهکار برای بهینه سازی وضعیت اتوبوسرانی اهواز

اتوبوس یکی از وسایل عمده حمل و نقل عمومی شهری در ایران محسوب می شود. بررسی وضعیت کنونی سامانه اتوبوسرانی شهری کشور بیانگر وجود موانع و معضلات متعددی از جنبه های گوناگون مانند ساختارهای سازمانی و تشکیلاتی، نیروی انسانی، تجهیزاتی و ناوگان،مالی و نظام درآمد و هزینه و........ است. سیستم اتوبوسرانی شهر اهواز با استفاده از امکانات موجود به راندمان و کارایی بیشتری در جابجایی مسافران دست می یابد البته ذکر این نکتهضروری است که حتی در صورت مطلوبترین استفاده از امکانات موجود سیستم اتوبوسرانی شهر اهواز باز هم با کمبودهایی )که از جمله مهمترین آنها تعداد ناوگان است( مواجه خواهد بود. درهمین راستا جهت بهبود هر چه بیشتر حمل و نقل همگانی با اتوبوس در شهر اهواز در این پژوهش فرضیات ذیل مطرح گردید: به نظر می رسد یکی از بزرگترین مشکل اتوبوس رانی اهوازتراز منفی مالی است. به نظر می رسد ضعف سیستم سازمانی و مدیریت غیر تخصصی و سنتی یکی دیگر از مشکلات اتوبوسرانی است. به نظر می رسد کیفیت فنی نامناسب وسایل نقلیه،فرسودگی زود هنگام، عدم کنترل و نظارت بر سیستم تعمیر و نگهداری و عدم وجود امکانات تعمیرگاهی لازم از مشکلات عمده اتوبوسرانی است. به نظر می رسد تعداد کم اتوبوس ها نسبتبه تعداد مسافر در ساعات پیک ترافیک، زمان انتظار طولانی، زمان طولانی رسیدن به مقصد به علت عدم وجود ساختار جاده ای مناسب، تعداد ایستگاه های زیاد و فواصل بسیار طولانی و درنتیجه خستگی مسافر بدون صندلی از عوامل مؤثر در عدم استقبال شهروندان از اتوبوس است.به نظر می رسد عدم برنامه ریزی صحیح مسیرها و حرکت اتوبوس ها به دلیل عدم وجود مدیریتشناور یکی دیگر از دلایل ناکارآمدی اتوبوس رانی است. در این پروژه سعی شده با مقایسه سازمان اتوبوسرانی اهواز با سازمان های موفق داخلی و خارجی، معایب سیستمی و امکاناتی این سازمان تعیین گردیده و راهکار بهینه ارائه گردد