شاهرخ قلاوند - مدیر عامل شرکت مهندسی مشاور آبیاری و زهکشی شاراب

پس از گسترش و توسعه شبک ه های آبیاری و زهکشی در سطح جهان که از سال 1950 تا سا ل 1980 به وقوع پیوست، اغلب دولت ها دریافتند که سرمایه گذاری برای تأمین هزینه های جاری سالانه شبکه های آبیاری، با جمع آوری آب بها ء از کشاورزان امری مشکل است و این نتیجه بدست آمد که تشکیلات اداری متمرکز، فاقد کیفیت و توان عرضه خدمات آبیاری کارا ( بالاخص با تعداد زیادی مزارع کوچک ) می باشد. استهلاک سریع تأسیسات زیربنایی ، فرسودگی اراضی، افت کیفیت شبکه های آبیاری، توزیع نامناسب و اتلاف شدید منابع آب ، فرآیند مدیریت متم رکز و با سیستم کنترل از بالا دست بود. افزایش دانش و سطح انتظار مشترکین همزما ن با کاهش منابع آب و منابع مالی باعث گردید که تعداد زیادی از دولت ها تلاش نمایند تا مسئولیت های مدیریت آبیاری را از بخش دولتی به عرضه کنندگان محلی خدمات آب ، نظیر شرکتهای تعاونی و تولید و تشک لهای مردمی منتقل نمایند . از اوایل دهۀ 1980 سراسر جهان برای انتقال مدیریت شبکه های آبیاری از سازمان های دولتی به تشکلهای غیردولتی تلاش فراوانی را به عمل آو ردند. این تلاش در هر دو گروه کشورهای پیشرفته و در حال توسعه ( مانند ایالات متحد ه و اندونزی )، کشورهای دارای نظام های سرمایه داری و سوسیالیست (شیلی و چین ) و کشورهای لیبرال و غیر لیبرال (مکزیک و سودان ) مشاهده می گردد. امید دولتها بر این است که انتقال مدیریت آبیاری از بار هزینه هایی که از بابت آبیاری بر آنها تحمیل می شود خواهد کاست و تولید و سود کشاورزان تحت آبیاری را خواهد افزود ، تا حدی که هر نوع افزایش حاصله در هزینه های آبیاری کشاورزان را پوشش داده و جبران نماید.

تشکلهای مردمی، شبکه های آبیاری و زهکشی، کاهش هزینه ها، مدیریت