ارزیابی رو شهای همزمان سازی فحلی و تاثیر آ نها بر نرخ آبستنی و بزغاله زایی در بزهای ندوشنی استان یزد

هدف از این آزمایش، ارزیابی سه روش همزمان سازی فحلی(سیدر ، اسفنج پروژستوژنی و تزریق پروستاگلاندین) در بزهای ندوشنی بود . پس از پایان همزمانی و فحل یابی، 95 بز ماده با منی تازه ی رقیق شده سه نربز به طور کاملا تصادفی، تلقیح مصنوعی شدن د و تأثیر این روش ها بر تلقیح های منجر به آبستنی و بزغاله زایی بررسی شد . بیست و یک روز پس از تلقیح، غلظت پروژسترون سرم خون برای تشخیص آبستنی و 78 روز پس از آن اولتراسونوگرافی برای تایید آن انجام شد . در این آزمایش بین تیمارها از نظر فاصله ی زمانی پایان همزمانی تا بروز فحلی، تداوم فحلی، غلظت پروژسترون سرم خون، میانگین ط ول دوره ی آبستنی در 52 بز تلقیح شده منجر به آبستنی، درصد بزهای دوباره فحل شده پس از همزمانی و تلقیح مصنوعی و درصد بزهای زایش کرده در اثر تلقیح وجود نداشت (0.05 > P) هم چنین، بین غلظت پروژسترون سرم خون و طول دوره ی آبستنی از نظر چندقلوزایی تفاوت معنی دار دی ده نشد . با این وجود، تفاوت بین این غلظت ها از نظر نرخ بازگشت به فحلی پس از تلقیح بسیار معنی دار بود (0.01>P) به طور کلی در این آزمایش تفاوت معنی داری بین سه روش همزمان سازی از نظر نرخ آبستنی و بزغاله زایی دیده نشد . با این وجود، بکارگیری پروستاگلاندین ،آسان ترین و کم هزینه ترین روش بود.

کلیدواژه ها:

بز ، همزمان سازی ، فحلی ، آبستنی و بزغاله زایی