علی نوازنی - دانش آموخته کارشناسی ارشد روابط بین الملل دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)
مهرعلی کاظمی - دانش آموخته کارشناسی ارشد روابط بین الملل دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)

دولت ها در زمینه های مختلف اقتصادی، فرهنگی، سیاسی و اجتماعی و ایدئولوژیک در شدت و ضعف های مختلف قرار دارند و افراد حقیقی و حقوقی برای مداخله در اختیارات دولت باید صاحب نفوذ بوده و از قدرت تعریف شده در قانون و مصوبات حکومت برخوردار باشد. بر این اساس، رهبران کشورها و به ویژه جمهوری اسلامی ایران از قدرت تصمیم گیری تعیین کننده و اثرگذاری برخوردار می باشند و عملکرد آنان در تعیین خط مشی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران از اهمیت بالایی برخوردار می باشد. سئوال اساسی مقاله این است که احمدی نژاد و روحانی، هر یک، اولویت را در کدامیک از سیاست های تنش زدایی و تنش زایی در حوزه سیاست خارجی قرار داده اند؟ فرضیه مقاله این است که در دوره احمدی نژاد، تنش زایی در اولویت کاری سیاست خارجی قرار داشت و در دولت روحانی نیز تنش زدایی با رگه هایی از تنش زایی بسته به شرایط و احوالات به وجود آمده در عرصه بین الملل مورد توجه قرار گرفته است. در این راستا از روش توصیفی - تحلیلی و همچنین از منابع کتابخانه ای و اینترنتی برای جمع آوری اطلاعات بهره گرفته شده است.

تنش زادیی، تنش زایی، سیاست خارجی، جمهوری اسلامی ایران