حمید حسین پور میل اغاردان - دانش آموخته کارشناسی ارشد علوم سیاسی، دانشگاه اصفهان
حامد اسلامی - دانش آموخته کارشناسی ارشد علوم سیاسی، دانشگاه یزد

دولت ها در سیاست خارجی خود، برای سازمان های بین المللی به ویژه سازمان ملل جایگاه و اعتبار ویژه ای قائل هستند. رابطه ایران با سازمان ملل و دیگر سازمان های جهانی پیرامون موضوعات مختلف فراز و نشیب های فراوانی داشته است. هدف این نوشتار بررسی رویکرد دولت احمدی نژاد و دولت روحانی نسبت به سازمان های بین المللی است. بر همین اساس سئوال اصلی مقاله حاضر این است که رویکرد دولت احمدی نژاد و دولت روحانی نسبت به سازمان های بین المللی، براساس کدام یک از نظریه های روابط بین الملل قابل تحلیل است ؟ مفروض این پژوهش این است که نظریه انتقادی برای تحلیل رویکرد دولت احمدی نژاد، و نظریه لیبرالیسم برای تحلیل رویکرد دولت روحانی نسبت به سازمان های بین المللی دارای توانایی و قابلیت بسیار می باشد. واکاوی سخنان احمدی نژاد در ارتباط با سازمان های بین المللی، بر این نکته تأکید دارند که سازمان های بین المللی مانند سازمان ملل، از بدو پیدایش که در ساختار نظام دو قطبی شکل گرفت، در اختیار دو بلوک شرق و غرب بوده است و نهادهای بین المللی بیشتر در راستای منافع قدرت های بزرگ عمل می کنند. رویکرد دولت روحانی نسبت به سازمان های بین المللی، منطقه ای و چگونگی و میزان تأثیرگذاری آنها بر رفتار کشور نگاه خوش بینانه و همکاری جویانه تری دارد. دولت روحانی به همکاری بین المللی و نقش نهادها و سازمان های بین المللی در حل و فصل اختلافات و تعارضات بین المللی تأکید دارد. این پژوهش از نوع توصیفی - تحلیلی است که به صورت «انطباق نظریه با مورد» و «آزمون نظریه با مورد» به مرحله اجرا درآمده است.

نظریه انتقادی، لیبرالیسم، دولت احمدی نژاد، دولت روحانی، سازمان های بین المللی