تعیین اثربخشی آموزش خود دستوردهی کلامی بر خود ملامتگری و ارزیابی مجددمثبت در افراد وابسته به مواد

مقدمه: مطالعه حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش خود دستوردهی کلامی بر خود ملامتگری و ارزیابی مجدد مثبت در افراد واب سته به مواد انجام گرفت. روش: روش این پژوهش آزمای شی و طرح آن پیشآزمون- پسآزمون با گروه کنترل بود. تمامی افراد دارای وابسته به مواد که در تابستان سال 1394 به مراکز شبانه روزی (کمپهای) ترک اعتیاد شهر اردبیل مراجعه کردند، جامعه آماری این پژوهش را تشکیل دادند. تعداد 30 نفر از این افراد به روش تصادفی ساده به عنوان نمونه آماری انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. افراد گروه آزمایش تحت 8 جل سه مداخله درمانی 1/5 ساعته و به صورت هفتهای 2 بار قرار گرفتند. آزمودنیهای دو گروه به و سیله پر سشنامه تنظیم شناختی هیجان گارنفسکی، در دو مرحله پیشآزمون و پسآزمون به صورت گروهی و تحت نظارت آموز ش مورد ارزیابی قرار گرفتند. دادههای جمعآوری شده نیز با استفاده از روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری با کاربرد نرمافزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافتهها: نتایج تحلیل کوواریانس یندمتایری نشتتان داد که تفاوت آماری معنیداری بین میان ین نمرات پس آزمون گروه آزمایش و کنترل در خود ملامتگری F=0/25,P<0/05 و ارزیابی مجدد مثبت F=0/83,P<0/05 وجود دارد. نتیجهگیری: نتایج این مطالعه ن شان میدهد که آموزش خود د ستوردهی کلامی بر بهبود خود ملامتگری و ارزیابی مجدد مثبت در افراد واب سته به مواد مؤثر بوده ا ست. لذا میتوان از آموزش خود دستوردهی کلامی به عنوان طرحی درمانی جهت بهبود خود ملامتگری و ارزیابی مجدد مثبت در این افراد استفاده کرد

کلیدواژه ها:

آموزش خود دستوردهی کلامی ، خود ملامتگری ، ارزیابی مجدد مثبت ، وابستگی به مواد