علی شیرافروس - دانشجوی دکترای آبیاری و زهکشی، گروه مهندسی آب دانشگاه آزاد اسلامی واح
عبدالمجید لیاقت - دانشیار گروه مهندسی آب دانشگاه تهران
محمدرضا خانمحمدی - دانشیار گروه شیمی دانشگاه بین المللی امام خمینی(ره) قزوین
حمید بشلیده - عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد دزفول

سموم آفت کش شیمیایی مورد استفاده در کشاورزی ، به عنوان منابع غیر نقطه ای مهم در آلودگی آب و خاک به شمار می روند. وجود باقیمانده های این سموم در خاک و آب بسیار نگران کننده است. در دشت قزوین که یکی از هشت دشت بزرگ کشور می باشد، سموم شیمیائی پاراکوات، دیازینون، توفوردی و زولن در مقایسه با دیگر مواد مشابه به نسبت بیشتری مورد استفاده قرار می گیرند. از آنجا که مطالعات بسیار محدودی در ایران و حتی جهان بر روی این سموم شیمیائی و آلودگی آب و خاک و خطرات ناشی از آنها صورت گرفته است، لذا بررسی های وسیع بر روی این مسائل بسیار ضروری به نظر می رسد. نتایج این تحقیق که در تیرماه ۱۳۸۳ در مرکز تحقیقات کشاورزی اسماعیل آباد انجام شده است، نشان می دهد که باقیمانده های دو سم دیازینون و پاراکوات و در غلظتهای 2/87 و 2/13 میکروگرم بر لیتر در مزرعه تحت کشت ذرت پیدا شده است. ولی خوشبختانه اثری از این سموم در آبهای زیزمینی منطقه مورد مطالعه یافت نگردیده است. دوام این سموم در خاک و همچنین جذب آنها توسط گیاه و تجمع در بافتهای گیاه، عوارض جبران ناپذیری را به زیست محیط وهمچنین به مصرف کنندگان محصولات کشاورزی وارد خواهد نمود. همچنین در این تحقیق از روش آنالیز جدیدی به نام اسپکتومتری تبدیل فوریه مادون قرمز (FTIR) استفاده شده است، که می تواند طیف وسیعی از آفت کشها را تجزیه کند.

آلودگی خاک، سموم آفت کش، پاراکوات، دیازینون و اسماعیل آباد