فاطمه السادات لوح موسوی
حمزه عینی نیژاد

تعریف های گوناگونی به منظور تبیین معماری اسلامی ارایه شده اند،که اغلب جنبه های مادی وظاهری موضوع رامورد توجه قرارداده اند.پیشنهاد این مقاله ،رویکرد حکمی به معماری اسلامی است.براساس چنین نگرشی آنچه میان مخاطب وپدید آورنده ی اثرهنری،به عنوان واسطه قرارمی گیرد،رسانه ای ازآموزه های معنوی وملکات روح انگیز الهی است. معمارسالکی است که بارشد معنوی وکسب فضایل اخلاقی،ابزار توسعه ی فیض الهی در کالبد جهان مادی ممکن سازد و با کسب شناخت حقیقی از جهان هستی، به مرتبه فنای فی الله رسیده، جریان حکمت الهی را در وجود خویش باز پروری می نماید. نگرش حکمی به معماری اسلامی، در اصل نگرشی درون زا است، نگرشی که می تواند موجبات باز تعریف یک معماری اسلامی پیشرو را فراهم آورد.آینده ی معماری اسلامی تنها در سایه چنین رویکردی قابلیت تعریفی میابد، نگرشی که تبلور عینی آن را می توان در شیوه اصفهانی، به خوبی مشاهده نمود.

میدان نقش جهان، معماری اسلامی، معماری ایرانی، معماری اسلامی پیشرو، حکمت معماری اسلامی، معماری معاصر ایران