توسعه پایدار در معماری سنتی و تجلی آن در بادگیرهای کویر

توسعه پایدار توسعه ای است که نیازهای اکنون را به گونه ای برآورده می نماید که توان نسلهای بعدی را جهت تامین نیازها کاهش ندهد. در دو دهه اخیر که رشد شتابان جهانی شدن در سراسر گیتی موجب افزایش رو به رشد مصرف منابع و خسارت های غیرقابل جبران به اکوسیستم های طبیعی شده توسعه پایدار بیشتر مورد توجه قرار گرفته است. توسعه پایدار فرآیندی است که آینده ای مطلوب را برای جوامع بشری متصور می شود که در آن شرایط زندگی و استفاده از منابع، بدون آسیب رساندن به یکپارچگی، زیبایی و ثبات نظام های حیاتی، نیازهای انسان را برطرف می سازد. به طوری که راه حل هایی را برای الگوهای کالبدی، اجتماعی و اقتصادی توسعه ارائه می دهد تا بتواند از بروز مسائلی هم-چون نابودی منابع طبیعی، تخریب سامانه های زیستی، آلودگی، تغییرات آب و هوایی، افزایش بی رویه جمعیت، بی عدالتی و پایین آمدن کیفیت زندگی انسانهای حال و آینده جلوگیری کند. یکی از اهداف توسعه پایدار حفظ طبیعت و اصلاح نگاه به آن است .امروزه مطرح شدن مسائلی از قبیل توسعه پایدار و بهینه سازی مصرف انرژی مارا به دقت در سلوک و راهکارهای نیاکانمان واداشته است. گرمای طاقت فرسا در مناطق کویری ایران در گذشته و عدم دسترسی راحت به انرژی آنها رابه فکر تهویه طبیعی ساختمانها وادار نمود. آنها ساختمانهای برج مانند باریک و بلندی را به شکل چهارپهلو ، شش پهلووهشت پهلویی بنام بادگیر ساختند که نقش تهویه طبیعی خودبه خودی را بر عهده داشت. این مقاله به شناخت توسعه پایدار، ابعاد آن و دیدگاه های توسعه پایدار پرداخته می شود، سپس مطابقت این ابعاد با معماری کویر به خصوص بادگیرها مورد بررسی قرار خواهد گرفت.

کلیدواژه ها:

پایداری ، توسعه پایدار ، معماری پایدار ، بادگیر ، توسعه اقتصادی ، اجتماعی و محیطی