تحلیل رویکردهای برخورد با سکونتگاههای غیررسمی با تأکید بر رویکرد توانمندسازی

شکل گیری و گسترش سکونتگاههای غیررسمی از پیامدهای افزایش روزافزون جمعیت جهانی، به طور ویژه در نیمه دوم قرن بیستم و ابتدای قرن حاضر، و تغییر در توزیع جمعیت جهانی به سوی مناطق شهری به همراه جایابی به طور فزاینده فقر در شهرها و شهرک ها می باشد. انگاشت سکونتگاههای غیررسمی همچون مسئله و مشکل شهری موجب شد تا از همان ابتدای ظهور این پدیده فراخور زمان و بنا به شرایط اقتصادی و اجتماعی و نیز نگرش های حاکم، رویکردهای گوناگونی برای حل مسائل و مشکلات این سکونتگاهها در دستور کار سازمان ها و نهادهای درگیر و هم چنین مدیریت شهری تحت رویکردههای نظری همچون نگرش مسئله گرا، نگرش بنیادی و نگرش هدف گرا قرار گیرد. با این پیش فرض که علت تشکیل این سکونتگاهها فقر و عوامل اقتصادی می باشد و هم چنین مشکلات موجود در این سکونتگاهها همچون ساخت و ساز غیررسمی و خارج از چارچوب برنامه ریزی شهری، سطح پایین بهداشت، وقوع جرایم، عدم وجود تسهیلات و خدمات شهری و جز آن، بسیاری از کشورهای جهان رویکرد ها و راه حل های گوناگونی را اتخاذ نموده اند، رویکردهایی همچون نادیده گرفتن، تخلیه اجباری و حذف، مکان-خدمات، بهسازی و در حال حاضر رویکرد توانمندسازی. این پژوهش توصیفی با هدف شناخت سکونتگاههای غیررسمی و بررسی رویکردهای عملی و نظری برخورد با آن، از طریق مطالعات اسنادی و تحلیل های محتوایی در تلاش است تا با تا بررسی و تحلیل پدیده اسکان غیررسمی، تبیین نظری دیدگاهها و نگرش ها به آن، شناخت رویکردهای برخورد با آن و دسته بندی این رویکردها مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد.

کلیدواژه ها:

رشد شهرنشینی ، فقر شهری ، سکونتگاههای غیررسمی ، ارتقای محیطی ، توانمندسازی