طراحی نیایشگاه مشترک ادیان ابراهیمی

انسان از بدو خلقتش به دنبال جایگاهی به عنوان ملجأ بوده است که تجلی خالق مطلق را در آن به نمایش بگذارد و با تأمین مکان های خاص ، حضور روح الهی را در آن مکان ها به صورت دائمی درآورد . در نظر تمامی جوامع ، معابد صورتی از عالم است که حرکت گذرای جهان را به سکون تبدیل می کند و زمان را به نقطه صفر باز می گرداند ؛ در عالم ، زمان بر مکان غالب است . در ساختمان معبد ، برعکس ، جایگاه زمان به مکان تغییر یافته است . اگر نیایشگاه ها را از نظر مرتبه و سلسله مراتب تقدسشان در نظر بگیریم ، برخی از آن ها نماد مقر الهی می باشند ، مانند خانه کعبه در مکه که مقدس ترین عبادتگاه و مکان مذهبی در اسلام می باشد . اما اکثر پرستشگاه ها محل رجوع می باشند . محلی برای فراغت از دغدغه های دنیای فانی و نزدیک شدن به روح هستی .آنچه مسلم است حس مکان حوزه تأثیری شگرف دارد . در این مقاله خواهیم کوشید به جایگاه نیایش ( به عنوان شکلی از رفتار دینی که هدف از آن ، جستن ارتباط با موجودیتی است که فرد نیایشگر او را به عنوان آفریدگار خود یا موجودی روحانی در نظر می گیرد . ) همچنین خود نیایشگاه ها در نزد پیروان ادیان مختلف و نیز لزوم طراحی یک نیایشگاه مشترک برای همه ادیان ابراهیمی بپردازیم چرا که منشأ پرستش همگی آن ها چیزی نیست جز ذات ربوبی پروردگار یکتا .