عیسی اسدی - کارشناس ارشد عمران، مهندسی سازه، مدرس دانشگاه

بناهای تاریخی ایران عموما از مصالحی نظیر خشت، گل، سنگ و چوب ساخته شده است.که به لحاظ ارزش فرهنگی از یک طرف و فرسودگی و آسیب دیدگی بسیاری از عناصر سازه ای آن از طرف دیگر و مهمتر از همه حفظ کلیت بنا و نماهای بیرونی و درونی بدون دست خوردگی بیش از حد، عوامل محدود کننده ایست که لازم میدارد روشهای بهسازی لرزه ای برای اینگونه بناها تا حد امکان ایمن، غیر مخرب، موثر و غیر آشکار باشند. سه ویژگی عمده، آسیب پذیری اینگونه بناها را در برابر حوادث طبیعی نظیر زمین لرزه بالا می برد که عبارتند از : فرسودگی مصالح ، مقاوم نبودن مصالح و سنگین بودن سازه . بر این اساس راهکارهای حفاظت این بنا ها در برابر زمین لرزه باید متضمن رفع این نواقص باشد . در این مقاله سعی شده است راهکارهای مختلفی برای رسیدن به هدف فوق ارایه گردد.روشهایی نظیر افزایش ظرفیت باربری، تغییر شکل اجزا سازه ای چون افزایش ابعاد مقطع، مسلح کردن اجزا، پیش تنیدگی، تزریق و همچنین ایجاد سازه های نگهبان و برخی روشهای مدیریتی، جداسازی لرزه ای، مقاوم سازی بناها به وسیله جایگزینی مصالح جدید و سبک سازی بنا مورد بررسی قرار گرفت.

بحران، زلزله ،بناهای تاریخی، مقاوم سازی