سعید آهار - دانشجوی کارشناسی ارشد رفتارحرکتی دانشگاه علامه طباطبایی
محمدعلی اصلانخانی - استادرفتارحرکتی دانشگاه شهیدبهشتی

مقدمه: شرکت در فعالیتهای ورزشی، افراد را از نظر فضایی و مکانی به هم نزدیک میکند و راهها و فرصتهای بسیاری رابرای ماهر شدن در اجتماع فراهم میآورد. جامعه پذیری یکی از مهم ترین نیازهای بشری برای برقراری ارتباط صحیح با افراد جامعه خود است. از آن جایی که سن شروع جامعه پذیری در دوره نوجوانی است و توجه به این دوره زمانی بسیار حائز اهمیت است، هدف از مطالعه حاضر بررسی ارتباط بین جامعه پذیری با مهارتهای حرکتی در دانشآموزان پسر ورزشکار و غیر ورزشکار است. روش شناسی: جامعه آماری این مطالعه توصیفی را کلیه دانش آموزان پسر سال سوم متوسطه دوره اول شهرستان یزد تشکیل دادند که از میان آنها 70 نفر ورزشکار و 70 نفر غیر ورزشکار به صورت تصادفی به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. از پرسش نامه اطلاعات فردی، تعیین میزان جامعه پذیری افراد در تعامل با خود، افراد و محیط پیرامون از آزمون های شخصیت کالیفرنیا، خودکنترلی روزنبام و هوش عاطفی بار-آن و جهت سنجش مهارت های حرکتی آزمودنی ها از آزمون مهارتهای حرکتی برونینکز - اوزرتسکی استفاده شد. روش آماری، تجزیه و تحلیل دادهها با استفاده از آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (آزمون یو من ویتنی) در سطح معنیداری 05/0P با کمک نرم افزار SPSSنسخه 20 انجام شد. نتایج: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که جامعه پذیری دانشآموزان پسر ورزشکار به طور معنیداری بیشتر از دانشآموزان غیر ورزشکار است (03.0=P .(همچنین بین تمام مولفه های ارتباط فرد (با محیط، افراد و خود) نیزبین ورزشکاران و غیر ورزشکاران تفاوت معناداری دیده شد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل از این مطالعه میتوان بیان کرد انجام تمرینات ورزشی تاثیر مثبتی بر جامعه پذیری دانشآموزان دارد و باید برنامه ریزی های ورزشی نیل به این منظور در دستور کار برنامه ریزان و مسئولین قرار گیرد.

جامعه پذیری، ارتباط فرد، مهارت های حرکتی، پسران، ورزشکار و غیر ورزشکار