تأثیر سبکهای زندگی دانشآموزان در گرایش آنها به ورزش (مطالعهی موردی: مدارس متوسطهی شهرستان تبریز)

مقدمه: هدف کلی تحقیق حاضر بررسی تأثیر سبکهای زندگی در گرایش به ورزش در بین دانشآموزان مدارس متوسطهی شهرستان تبریز میباشد. روششناسی: در پژوهش حاضر سبکهای زندگی به عنوان متغیر مستقل و گرایش به ورزش به عنوان متغیر وابسته مطرح هستند. روش تحقیق حاضر توصیفی و از نوع پیمایشی است. جامعهی آماری تحقیق حاضر، تمامی دانشآموزان مقاطع متوسطهی (شامل متوسطهی عمومی، هنرستان فنی، بازرگانی و حرفهای، کشاورزی و کارودانش) مدارس دولتی و غیردولتی شهرستان تبریز به تعداد 70829 نفر بودند. حجم نمونهی آماری پژوهش با توجه به فرمول کوکران برابر با 381 نفر برآورد شد.برای جمعآوری اطلاعات از پرسشنامهی استاندارد اکورکوران و فیشر (2000 (استفاده شد، که این پرسشنامه حاوی 38سئوال در 2 بخش بود. پایایی پرسشنامهی مورد استفاده با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ برابر با 91/0 به دست آمد که نشان از پایایی بالای پرسشنامهی مورد استفاده دارد. تجزیه و تحلیل دادهها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی به عمل آمد؛ در بخش آمار استنباطی از آزمون کلموگروف-اسمیرنف جهت مشخص کردن نرمال بودن جامعهی آماری و از آزمون رگرسیون لجستیک برای بررسی و آزمون فرضیهها استفاده شد.نتایج: یافتههای پژوهش نشان داد، یادگیری، مدگرایی، شور و اشتیاق، کمیگرایی، توانائی فکری و جسمی و توانایی ساختن در گرایش نوجوانان به ورزش تأثیر معکوس معنیداری دارد؛ اما تنوع، مسئولیتپذیری، تاریخ و مذهب در گرایش نوجوانان به ورزش تأثیر معنیداری ندارد.نتیجهگیری: برای مشارکت فراگیر تمام اقشار جامعه به خصوص نوجوانان در فعالیتها و برنامههای ورزشی باید به سبکهای زندگی آنها توجه زیادی داشت و باید گامهای بلندی در جهت سلامت جسمی و روحی آحاد جامعه برداشت.

کلیدواژه ها:

دانشآموزان ، سبکهای زندگی ، گرایش به ورزش