معماری بومی، بازیابی ارزشها (نمونه موردی: پل قدیم شهرستان دزفول)

مقاله در ابتدا به بازنمایی و تاکید بر ارزشهای نهفته در معماری بومی ایران می پردازد. واقعیت آن است که "مجموعه واحدهای معماری" که در سرزمینی معین گرد هم آمده اند و با هماهنگی هایی که در زمینه شکل، در زمینه حجم گذاری یا پلان، در زمینه کاربردی، در زمینه رنگ آمیزی و آهنگ سطح پر و خالی و همچنین در زمینه مصالح و نظام ساختمانی، نکاتی اساسی را در بردارد: هماهنگی مبتنی بر تفاوت، تشخص مبتنی بر ضابطه ها و رسوم و سلیقه های زاده از فرهنگ محیطی، یگانگی زاده از احترام متقابل و برخوردار از رفتارهای محیطی مبتنی بر آزادی های مشروط از قراردادهای اجتماعی.براساس این تعریف میتوان سه اصل کلی برای معماری بومی در نظر گرفت: ۱‐ وجود هماهنگی میان عناصر سازنده بنا ۲‐ تنوع در بناهای بومی و عدم یکنواختی درآنها ۳‐ پیروی از قوانین و ضابطه های نانوشته (غیر مدون) که متأثر از فرهنگ محیطی می باشند. نتیجه ای که بطور کلی می توان به دست داد این است که "معماری بومی" تنها مربوط به گذشتگان و به عنوان میراثی از آنان نمیباشد و امروز نیز ما میتوانیم با تکیه بر ارزشهای فرهنگیمان این نوع معماری را احیا نماییم. در ادامهء مقاله علاوه بر معرفی معماری بومی به بررسی یک نمونه از این نو معماری در سرزمینمان به نام پل قدیم دزفول نیز پرداخته شده و فناوری های بومی آن به بحث کشیده شده است.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، فناوریهای بومی ، معماری سنتی ، پل قدیم شهرستان دزفول