تاثیر آموزش خانواده به شیوه شناختی – رفتاری بر افزایش سازگاری فردی – اجتماعی مادران دارای فرزند عقب مانده ذهنی در شهر بوشهر

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر آموزش خانواده به شیوه شناختی – رفتاری بر افزایش سازگاری فردی – اجتماعی مادراندارای فرزند عقب مانده ذهنی در شهر ستان بوشهرمی باشد. جامعه آماری مادر این پژوهش که به صورت نیمه آزمایشی بود،شامل کلیه مادرانی که دارای فرزند عقب مانده ذهنی ( دختر و پسر ) در شهر ستان بوشهر در سال تحصیلی 1386-1387 مشغول به تحصیل بودند، می باشد. نمونه ای آماری آن تعداد 60 نفر از مادران دارای فرزند عقب مانده ذهنی از اینجامعه بود که به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب گردید، و به طور تصادفی به دو گروه 30 نفری که یک گروه به عنوانگروه آزمایشی و یک گروه به عنوان گروه گواه تقسیم شده اند، طرح این پژوهش از نوع پیش آزمون – پس آزمون با گروه گواهاست که پس از انتخاب تصادفی، بر روی گروه آزمایشی و گروه گواه پیش آزمون اجرا گردید، و سپس مداخله آزمایشی ( آموزش خانواده ) بر روی گروه آزمایشی به مدت 12 جلسه 90 دقیقه ای و هر هفته یک جلسه اجرا گردید.پس از اتمام برنامه آموزش خانواده از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد، به منظور تجزیه و تحلیل داد های جمع آوری شدهعلاوه بر آماره توصیفی آمار استنباطی مانند آزمون t گروه مستقل، تحلیل واریانس چند متغییری استفاده شد. نتایج حاصل از تحلیل داده ها نشان دادتفاوت معنی داری بین دو گروه (گروهی که آموزش دریافت کرده بودند با گروهی که آموزشدریافت نکرده بودند ) وجود دارد بنابراین میتوان گفت که آموزش خانواده بر افزایش سازگاری فردی – اجتماعی مادران دارایفرزند عقب مانده ذهنی شهرستان بوشهر شده است.

کلیدواژه ها:

آموزش خانواده ، شیوه شناختی – رفتاری ، سازگاری فردی – اجتماعی