بررسی رابطه بین سبک رهبری تحول آفرین با توانمندسازی کارکنان با توجه به نقش میانجی گری هوش سازمانی و یادگیری سازمانی (مطالعه موردی: ستاد مرکزی دانشگاه علوم پزشکی استان خراسان شمالی)

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین سبک رهبری تحول آفرین با توانمندسازی کارکنان با توجه به نقش میانجی گری هوش سازمانی و یادگیری سازمانی در ستاد مرکزی دانشگاه علوم پزشکی استان خراسان شمالی می باشد . تحقیق حاضر بااستفاده از روش همبستگی انجام شد. جامعه آماری آن کلیه کارکنان ستاد مرکزی دانشگاه علوم پزشکی استان خراسان شمالی بودند به تعداد 550 نفر که با بهره گیری از جدول کرجسی و مورگان، 226 نفر به عنوان حجم نمونه تعیین گردید و روش نمونه گیری، تصادفی ساده بوده است. داده های تحقیق با روش کتابخانه ای و میدانی گردآوری شده و ابزار مورد استفادههوش سازمانی ،« اسپریتزر » توانمندسازی روانشناختی ،« بس و آولیو » پرسشنامه استاندارد سبک رهبری تحول آفرین بوده است. پایایی پرسشنامه ها با استفاده از روش آلفای کرونباخ محاسبه و تایید شد . « نیفه » و یادگیری سازمانی « آلبرخت »همچنین روایی پرسشنامه ها هم با روش روایی محتوایی مورد تأیید قرار گرفته اند . همچنین تجزیه و تحلیل اطلاعات بااستفاده از روش مدل یابی معادلات ساختاری و به کمک نرم افزار لیزرل انجام پذیرفت که نتایج تحقیق حاکی از رابطه مثبت ومعنادار بین متغیرهای تحقیق است و هوش سازمانی و یادگیری سازمانی نقش میانجی را در رابطه میان سبک رهبری تحول آفرین و توانمندسازی کارکنان ایفا می کنند

کلیدواژه ها:

سبک رهبری تحول آفرین ، توانمندسازی روانشناختی ، هوش سازمانی و یادگیری سازمانی