محمد کریمی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد آزادشهر، ایران
محمد حسین عابدی - مدرس معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد آزادشهر، ایران

دوران کودکی هر فرد می تواند شکل دهنده ی هویت بزرگسالی وی باشد و این امر با در نظر گیری مکانی که کودک در آن رشد کرده و بالیده شده است قابل تصور است در حقیقت شکل گیری هویت از مکان سرچشمه می گیرد و مکان نیز از شاخصه های متعددی ساختار می یابد اما اتصال و پیوند مکان منوط بر شکل گیری احساس وابستگی و حس تعلق به مکاناست که خود از ابعاد کالبدی، روانشناسانه و شخص تشکیل می شود . لذا مکان با عامل های تشکیل دهنده خود، حس تمایز و استمرار را در شخص محقق ساخته و هویت او را شکل می دهد. بالا رفتن سطح تحصیلات خانواده ها ، اشتغال بکار بسیاری از مادران در سالهای اخیر ، نیاز به فضاهای اموزشی خلاق و پویا جهت استفاده بهینه از اوقات فراغت کودکان را که اینده سازان فردای جامعه میباشند اجتناب ناپذیر نموده است. بهره مندیاز فضای اموزشی خلاق و پویا در جهت رشد و شکوفایی و پرورش استعدادها و خلاقیت کودکان امری ضروری است. لذا مهد کودکها بیشتر از فضاهای دیگر مورد توجه میباشند ، ولی متاسفانه علیرغم در خور توجه بودن این مرکز اموزش ، طراحیهای معمارانه ای برای این فضاها بعمل نیامد و بیشتر سعی گردید از مکانهای قدیمی و غیر آموزشی با باز سازی و ایجاد اصلاحاتی استفاده گردد. لذا هدف تحقیق دستیابی به اصول طراحی فضاهای اموزشی کودکان با بهره گیری از تاثیر قابلیتهای روانشناسی محیط بر فکر و ذهن و رفتار کودکان در جهت ارتقا سطح خلاقیت انهاست.از انجائیکه راه های مختلف رفتاری متاثر از محیط کالبدی است و این محیط میتواند تعاملات و فرایند یادگیری را تقویت ویا تضعیف کند ، استفاده از محیطهای بصری ، عناصر و محرکهای طبیعی مانند نور ، رنگ وایجاد فضاهای پر و خالی و ایجاد فضاهای انعطاف پذیر و محوطه های باز و سبز ارزیابی فضایی و ارتباط فضایی جهت انگیزش کار گروهی میتواند در جهت ارتقا خلاقیت کودکان موثر و مفید واقع گردد.

خلاقیت کودکان، معماری ، فضای آموزشی، روانشناسی محیط