رضایی دلیری - دانشکده مهندسی پزشکی دانشگاه امیرکبیر
فرزاد توحیدخواه
شهریار غریب زاده
یاسر شکفته

لکنت زبان یکی از شایع ترین ناهنجاری ها در ریتم گفتار است. این ناهنجاری در همه ملیت ها و زبان ها وجود دارد. یکی از مهمترین عواملی که بر روی لکنت زبان تاثیر می گذارد حالات روحی و روانی و به ویژه استرس می باشد. مطالعات نشان داده اند که استرس باعث افزایش سطح دوپامین می شود از طرفی نیز در اشخاصی که دچار لکنت زبان هستند سطح دوپامین به صورت غیر معمول بالا می باشد این دو عامل با تعاملاتی که بر هم دارند باعث نقص عملکرد عقده های قاعده ای می شوند. گرچه اطلاعاتی تجربی فراوانی در مورد تاثیر استرس بر روی سطح دوپامین و نیز تاثیر تغییرات سطح دوپامین بر لکنت موجود می باشد ولی هیچ گونه مدل یاضی در این مورد وجود ندارد. در این مقاله ما یک مدل ریاضی برای لکنت زبان ارایه کرده ایم که به واسطه این مدل تاثیر استرس بر روی سطح دوپامین و نیز تاثیر تغییرات سطح دوپامین بر روی کیفیت تکلم مورد بررسی قرار داده ایم. بر اساس این مدل می توان به بررسی تاثیرات دارو ها بر روی لکنت پرداخت.

لکنت، عقد ههای قاعده ای، استرس، دوپامین، ناحیه تکمیلی حرکتی (SMA)