سینما رسانه بیان است یا رسانه ارتباط

سینما به عنوان یک رسانه ، با تولید متن با مخاطب خود روبرو می شود. با اینکه تولید کننده، متن را بهروش خاصی رمزگذاری میکند، خواننده آن را در مفهومی کمی متفاوت، رمزگشایی می نماید و آنچیزیست که حاشیه فهم خوانده می شود. این خط فکری به ساختگرایی اجتماعی پیوند دارد. از سویدیگر، بیان پدیده ای صرفاً متنی و یا به عبارت دیگر روایی است که سعی در ایجاد ارتباط ندارد بلکهماهیت آن بازتابی است. سینما به دلیل عدم تقارن فکری مخاطب با تولیدکننده در مورد محتوای متننمی تواند رسانه ارتباط باشد ولی به دلیل رمز نگاری تصاویر که ملهم از نشانه شناسی تصویر است رسانهایی می باشد که به بیان متن می پردازد. عمده ترین شیوه های سنتی بیان که بین سینما و ادبیاتمشترک است، تشبیه، استعاره، کنایه، مجاز و تشخیص است. در بیان سینمایی دوربین از حالت یکضبط کننده ی صرف خارج می شود و انتخاب های آن در منظور بیان تأثیر می گذارد. در واقع «بیان» شرح کیفیت و چگونگی است، آن گونه که خود برداشت می کنیم. حال سوال مهم این است که این فرآیند به ارتباط با مخاطب می انجامد یا در حد بیان باقی می ماند.

کلیدواژه ها:

سینما ، نشانه ، بیان ، ارتباط