علی ملکشاهی
حمیدرضا علیپورشیرسوار

متغیرهای چندی در تعیین سرمایه انسانی یک کشور دخیلند و مهمترین عامل فرصت های تحصیلی و آموزشی مهیا برای نیرویکاری درسازمانها است.توسعه منابع انسانی و به کارگیری درست از آن درسازمانها و موسسات آموزشی، فنی، اقتصادی وکشاورزی و سایر علوم مستلزم تامین نیروی انسانی کارآمد و ماهر آموزش دیده است .توسعه پایدار منابع انسانی مستلزم ایجاد ورشد قابلیت های پایدارسازمانی است. این قابلیت ها را میتوان به استعدادها،سرعت عمل در رویارویی با شرایط متغییر،یادگیری،همکاری و پاسخگویی و در نهایت فرهنگ عملکرد تعبیر نمود. تعریفی که میتوان از آموزش بیان کرد ؛ آموزش به مفهومتغییر دانش،نگرش وتعامل باهمکاران است.(رابینز 1988) آموزش کوشش در جهت تغییر آگاهیهای افراد است که فرد را برای کسبآگاهی های تازه؛ برانگیخته و در جهت تغییر عادات و رفتارهاپرورانده و جهت فکری و سرنوشت انسانها را عوض می کند. آموزشتجربه ای مبتنی بریادگیری وبه منظورایجادتغییرات نسبتاًپایداردرفرد، تا او را قادربه انجام کاروبهبودبخشی، توانایی ها، تغییرمهارتهادانش، نگرش ورفتاراجتماعی نماید.بنابراین آموزش به مفهوم تغییردانش،نگرش وتعامل باهمکاران است. آموزش مجموعه روشهاییاست که بوسیله آن مهارتهای لازم برای انجام دادن کارها به مستخدمان متناسب با نیازشان یاد داده میشود.هدفی که مقاله دنبال می کند نقش و تاثیر آموزش به کارکنان در بالا بردن ایجاد ثبات درسازمان ها و افزایش اعتماد به نفس و نظارتبه کار خود در جهت توانمندی کار و رشد و پرورش شغلی است.