حسین برزمینی - دانشجوی کارشناسی ارشد ، دانشکده علوم انسانی ، دانشگاه آزاد اسلامی ، آزادشهر ، ایران
محمد حاجی آبادی - استادیار ، دانشکده علوم انسانی ، دانشگاه آزاد اسلامی ، آزادشهر ، ایران

از نظر اسلام ، دنیا و آنچه در آن است ، بی هدف و عبث آفریده نشده است. بلکه تمام مخلوقات خداوندی ، به منزله ابزاری برای رسیدن به مقصود و کمال انسانی است. در اندیشه حضرت علی (ع) دنیا به خودی خود ، مذموم نیست بلکه اگر انسان به لذت های زودگذر آن دل ببندد و تعلقات دنیایی را در راه تقرب و رضای حق ، صرف ننماید ، مطرود و ناپسند واقع شده است. در این میان ، حافظ نیز در اندیشه و غزلش ، دنیا را به عروسی تشبیه می کند که با آرایش ظاهری خویش ، انسان را می فریبد و اسیر خود می کند. چنانچه در این راستا ، امام علی (ع) نیز جوینده دنیا را شقی و بدبخت می خواند. از آنجاکه حافظ در بیان افکار خود ، جانب دین را رعایت می کند، در نگاه به دنیا ، راه و روش دینی در پیش می گیرد. نگارندگان در این پژوهش برآنند که دنیا و مصادیق مربوط به آن را در کلام مولا علی (ع) و حافظ شیرازی مورد بررسی و کنکاش قرار دهند و به مباحثی از قبیل : ( ترک دنیا و مشاهده حق ، دنیا دوستی ، فناپذیری، عهدشکنی و بی وفایی دنیا ، بی اعتمادی و فریبکاری دنیا ، دوری از ریاکاران دنیا و...) با استناد به نهج البلاغه و دیوان حافظ بپردازند

حضرت علی (ع) ، نهج البلاغه ، حافظ ، غزل ، دنیا